خودشناسی، خداشناسی، خودسازی

خودشناسی، خداشناسی، خودسازی
نوشتۀ: اکرم مریخ نژاد
زندگی باید کرد، گاه با یک گل سرخ، گاه با…
مدت‌زمانی است که مجموعه مقالات خودشناسی، خداشناسی و خودسازی را باهدف ارتقاء کیفیت زندگی دنبال می‌کنیم. در این مسیر اشاراتی به‌ضرورت خودشناسی داشته و خواهیم داشت. دریافتیم که عشق در ارتباط ما با دیگران و در ادامه با خداوند نقشی اساسی ایفا می‌کند. فرد عاشق مالکِ قلبی عاری از درد و رنج و غم است. پایبندی به خانواده و عاشق تک‌تک اعضا خانواده بودن، ما را در زندگی و گذر از میان سختی‌ها یاری می‌دهد و اکنون دست در دست یکدیگر، گام در جادۀ بخشش می‌گذاریم. باشد که دعای خیر همۀ همراهان بدرقۀ راه ما باشد.
 
دوستان و همراهان دائمی، در جهت کسب سعادت و رسیدن به آرامش، گام در مسیر بخشش نهادیم. انسان مخلوقی قدرتمند است که می‌تواند به مدد امکانات موجود، امور زندگی خود را به بهترین شکل مدیریت و تدبیر کند؛ برای استفاده از این توان و امکانات که وجه افتراق او و سایر موجودات است، باید خود را بشناسد و بتواند از امکانات موجود به بهترین وجهی بهره ببرد.
خودشناسی به معنی آگاه شدن از عیوب و فضایل اخلاقی خود درنتیجۀ تلاش برای پررنگ‌تر نمودن خوبی‌ها، شایستگی‌ها و کم‌رنگ‌تر کردن بدی‌ها است. در این میان شناختن نقش «خود» در رخدادها و خاطره‌های رنج‌آور زندگی و درنتیجه اصلاح عملکردهای خویش و چشم‌انتظار ره آوردهای نیکوتر بودن، رسالت همۀ انسان‌ها است. در مسیر نائل شدن به سعادت و در پی آن کسب آرامش، با ابزار مؤثری همچون «بخشش» آشنا شدیم. ما به نیروی حیات‌بخش «رهایی» نیازمندیم تا به روح الهی خود نزدیک شویم و تنها در صورت بخشش خود و دیگران از حصار رنج‌آور کینه و نفرت رها می‌شویم.
 اگر خود را باصفت مهربانی آشناتر سازیم، نیازی به خشم و غضب نداریم. مهربان باشیم و مهربان بمانیم، در این حال هر آنچه داریم، کافی است. حرص نورزیم و خود را آن‌چنان شایسته و لایق بدانیم که حسد نورزیم. روح سالم، نیازی به رقص و پای‌کوبی و تظاهر به خوشی ندارد، زیرا با افزایش عواطف مثبت و کاهش نیروی‌های منفی، شادکامی را در درون خویش؛ همچون برگ سبز درختی که در فصل بهار از درون ‌بر شاخسارها سبزمی شود، می‌جوید. انسانی باروح و روان سالم برای بزرگداشت خود نیازی به‌تحقیر دیگران و خشم و غضب ندارد، زیرا خوب می‌داند که با نیروی عشق و امید و ایمان خود را هرروز بیش از روز پیش به خداوند نزدیک می‌سازد و استعدادهای نهفته شده در وجودش به ظهور می‌رسد.
 
هنر بخشیدن
یکی از راه‌های رسیدن به سعادت، بخشش است. بخشش قلبی یعنی انجام عملی از سوی بخشنده بدون این‌که طرف مقابل استحقاق بخشش را داشته باشد. «او شایستۀ بخشیده شدن نیست، اما من شایستۀ بخشیدن هستم» زیرا انتخابم شاد زیستن است. هرگز نمی‌توانیم کسی را بیابیم که در دل، ‌درد و رنج انباشته باشد و بتواند شاد زندگی کند.
انسان‌ها در طول زندگی در مسیر انتخابی خود پیش می‌روند، بنابراین جهت‏گيرى تلاش‌ها و نتایج آن‌ها نيز کاملاً مختلف و متفاوت مى‏باشد. برگزیدن مسیر سلامت و شادی انتخابی است و اتفاقی نیست. با قرار گرفتن در مسیر خودشناسی، استعدادهای درونی انسان به ظهور می‌رسد که همانا سبب تلاش مضاعف برای کسب سعادت می‌گردد. در هنگامۀ نبخشیدن خود و دیگران، تمام سرمایه‌ها و استعدادهای وجودی را به بهای اندک می‌فروشیم، زیرا رنگ زندگی به رنگ خاکستریِ غم تبدیل می‌گردد و جایی برای شاد بودن باقی نخواهد ماند.

ادامه مقاله را می توانید در مجله شماره 81 مطالعه کنید